Znany amerykański rysownik i karykaturzysta John Q.Tullius powiedział kiedyś: „Dziewięć osób na dziesięć deklaruje, że uwielbia czekoladę, dziesiąta na pewno kłamie.” Tą słuszną ze wszech miar maksymę dedykował co prawda przede wszystkim swoim rodakom, ale przecież odnosi się ona do całej ludzkości. Słodka historia Gdańska rozpoczyna się pod koniec XVII lub na początku XVIII wieku, gdy francuscy kupcy przywieźli do naszego miasta ziarna kakaowca. Od tego czasu czekoladowa tradycja jest celebrowana i staje się bardzo ważnym elementem mieszczańskiej codzienności, o czym pisał m.in. w 1773 roku Daniel Chodowiecki w swoich dziennikach z podróży do Gdańska. W połowie XVIII przyjął się powszechnie w mieszczańskich domach gdańskich patrycjuszy zwyczaj wieczornego picia czekolady. Gdy pozwalała na to pogoda, mieszkańcy kamienic i zaproszeni goście zasiadali na przedprożach, gdzie – jak pisała w swoich pamiętnikach Johanna Schopenhauer – „spędzano znaczną część domowego życia ze swobodą dzisiaj niepojętą”. Właśnie te małe gesty przyjemności, wspomnienia zapachu i smaku, sprawiają, że jesteśmy połączeni niewidzialną nicią współdoświadczenia z tak odległymi w czasie mieszkańcami i mieszkankami Gdańska.

Gdańska czekolada, niczym Proustowska „magdalenka” przenosi nas w czasie do przeszłości, ale też do przyszłości naszego miasta. Wszystkie przytoczone sytuacje skrywają w sobie dużą wiedzę, mnóstwo praktyki i liczne działania, które składają się na zjawisko niematerialnego dziedzictwa kulturowego. To ono buduje poczucie wspólnoty, „zadomowienia” i poczucia się „u siebie”, a więc prosimy się rozgościć w naszym “domu” – Domu Czekoladnika…